gök

dehlizindeydi henüz yanan gök
gök olduğunu bilmeden
kavuşuyordu cehennemine

gözlerinden aksaydı ölüm
yeniden bulurdu masumiyetini
almadan mavisini kızıl gardiyanlar
ama uzaktı tanrısı
bilmiyordu uçsuz bucaksızlığını
ebedi işkencesinde

ninni söyleselerdi zebaniler şefkatle
belki yok sayardı acıyı
belki sezinlerdi sevdayı

hangi güneşte yitirdi kanatlarını?
belli ki yanacaktı devasa buzulunda bu çölün
gece sarmayacaktı yaralarını

ama hala
hala bekliyordu...