yok

akşam kor olmuş düşÜ(Ş)yordu yalnızlığa
ateşine dönen soluksuz azap yeniden yarılanırken
çivisi çıkmış bir oğul dönüyordu kendi etrafında
yaratıyordu dağ ardına dağ, yaktıkça fırtına ellerini
eşeleniyodu sular kana bulanan yüreğiyle
hadi birkez daha
birkaçkez daha
yarAlıyordu güneşini eriten balmumu
sarmasın mavi
ulaşmasın aşk yoluna
tutsaktı, aksaktı yaşamadığı dünlerin öncesine
sabahı bulmayacaktı irinli umutlarıyla
saçı sakalı karışmış
yuvarlayacaktı yeniden yineleten
kayasını
sonsuzluğa sırt çevirerek